Blog 9 Stempel-Etiket-Label?! School 1,2,3..4

In de vroege zomer van 2014 gingen we een traject in. Geen idee waar het ‘schip zou stranden’..

Justin is een heerlijk kind, maar heeft wel veel speciale ‘dingetjes’.  Als baby hield hij van rust. Was hij dagen van slag als we op een drukke verjaardag waren geweest. Of wanneer hij van schoot naar schoot ging. Een erg gevoelig mannetje dus. Meer dan dat was ons niet bekend. We ‘zochten’ ook nergens iets achter. 

Justin is ons eerste kind, dus alles was ‘gewoon’, toch voelde ik net als toen met zijn schedelafwijking er is iets met hem. Op school ging het niet altijd even lekker. Hij is pienter en leert makkelijk. Maar op sociaal emotioneel vlak viel hij op. Zodoende kwamen we in de wereld van GGZ terecht. 

We kozen voor een praktijk vlakbij. Makkelijk dacht ik. Maar eenmaal op de intake kregen we het advies om toch terug te gaan naar Rotterdam. Terug naar het Sophia waar Justin later na het ondergaan van meerdere test-dagen de diagnose Autisme krijgt. In Rotterdam wisten ze van Justins voorgeschiedenis en zo hoefden we niets uit te leggen. Dat was erg fijn. Gelukkig konden we na het krijgen van de diagnose wel dichterbij terecht. Althans dat dacht ik. Ons aangemeld bij Bosman in Hilversum. Helaas een lange wachttijd van minstens drie maanden! Dat ging niet. Gelukkig hadden ze in Utrecht direct plek. En zo reisde ik een half jaar lang bijna wekelijks op en neer naar Utrecht waar Carlijn ons/mij ontzettend goed op weg heeft geholpen. 

Na een half jaar kon ik alsnog dichterbij huis terecht. Minder vaak ging ik. Ik had veel tips en tools waarmee ik uit de voeten kon. Mijn liefde voor autisme groeide. Ik vond het erg boeiend hoe dat allemaal werkt en vooral het waarom dingen gaan zoals ze gaan. Zo vaak zo ontzettend logisch als je je hebt kunnen verdiepen in autisme. 

Op school ging het niet beter ondanks alle tools die leerkrachten kregen vanuit de GGZ. We switchen van reguliere school en even leek dat echt zoveel beter te gaan. Justin kwam in een kleinere klas terecht met twee superleuke en begripvolle juffen. Dat jaar kon hij positief afsluiten. Maar toen kwam groep 4. De ellende begon opnieuw. Ruim 30 kinderen in de groep, erg veel wisselende leerkrachten en dus een strijd voor Justin om dat allemaal aan te kunnen. 

Helaas is het niet gelukt. De drukte van regulier past niet. Passend onderwijs lukte daar niet. Ondanks alle inzet. We weken uit naar sbo. Justin ging er op een ochtend kennismaken en kwam blij thuis. Dit zie ik wel zitten mam. We lijken allemaal een beetje meer op elkaar.

Maar wat een pech.. of geluk tis maar hoe je het bekijkt. Justin blijkt veel te koppie koppie en juf wist zich al snel geen raad met zijn slimheid. Justin werd een buitenbeentje en zo kon ook sbo niet bieden wat hij nodig heeft. 

Daar gingen we… op naar school nr 4! Het so moest het gaan worden. Wat waren we hoopvol. Dit moest het zijn. Een prikkelarm gebouw. Bijna saai te noemen. Maar voor een kind met autisme een verademing, als je de bedenkt wat alle knutsels aan muren aan extra prikkels leverde altijd. Dit was fijn. Justin ging weer met plezier naar school. Groep 5 een succesvol jaar! 

Toen kwam groep 6. Justin was wiebelig. Weer nieuwe juffen. Nieuwe juffen die nog nooit eerder les hadden gegeven volgens de geef me de 5 methode. Twee juffen vond Justin ook erg moeilijk. Ze zijn zo verschillend mam, bij ene mag dit wel en bij de andere niet. 

Het was zo dubbel allemaal. Je bent blij dat je kind naar een autisme vriendelijke school kan en mag, maar door het startende school-zijn heeft het ook keerzijdes. Het was een heftig jaar. Justin voelde zich dikwijls onbegrepen. Zoveel gesprekken gevoerd. Het wilde niet meer vlotten. De weerstand groeide met de dag. Er gebeurde dingen waarvan je denkt dat meen je niet. Zo werkte hij wekenlang aan een presentatie. Omdat gewoon werken er niet meer in zat. Juf kreeg hem er niet meer aan. Justin moest op school blijven. Al was het minder lang. Hij hield vol. Toppertje! Tot de laatste weken. De week waarin hij zijn presentatie mocht geven 80 pagina`s powerpoint, was de powerpoint verdwenen. Helemaal foetsie. Navraag gedaan maar systeembeheerder had alle leerling laptops gewist. Nooit eerder had iemand iets tussentijds op USB stick gesaved helaas. Justin moest het er maar mee doen. Het was vervelend, maar meer ook niet. 

Ga er maar aanstaan.. uitleggen hoe het heeft kunnen gebeuren. De boosheid. Het verdriet. De vraag vanuit Justin waarom school geen sorry zegt hiervoor. Het was echt een mega drama voor hem. Uiteindelijk toch een topmeester gevonden die Justins mapje kon sluiten. Hij zei namens school sorry. Dit was op de allerlaatste schooldag. Het was zo fijn. Justin kon het nu afsluiten. Zo gegund! Heb de meester onwijs bedankt hiervoor.  Vond hij niet nodig. Zoiets doe je toch gewoon! 

Justin kon opgelucht de vakantie in. Ik vol vertrouwen in hem. Na de vakantie zou het beter gaan. Met een zeer ervaren leerkracht moest het echt gaan lukken. Ik heb dit ook duidelijk naar voren gebracht toen er in laatste gesprek naar voren kwam hoe volgend jaar? Volgend jaar gaat hij het ‘gewoon’ weer doen. Ik maakte een opbouwschema en mailde het. Niemand had er nog iets aan gedaan. Dus ik handelde zelf. Vol vertrouwen. Zo gaan we het doen. En nu…

Nu is het alweer januari 2019. Hebben we zo ontzettend veel geleerd met en van elkaar. Heb ik vertrouwen gehouden in Justin. In school. Het kan wél, net als in zijn eerste jaar daar! Nu halen we wat Justin betreft opgelucht adem. Hij gaat inmiddels weer fulltime naar school!

Dat het autisme niet zomaar een etiket of label is, mag hopelijk wel duidelijk zijn.. het is een dagelijkse uitdaging voor velen. 

Ken zoveel gezinnen waarin autisme een grote invloed heeft, wat opvalt is dat we met zijn allen tegen dezelfde dingen aanlopen. Onbegrip is er daar zeker een van. Of dat nou van bekende of onbekende mensen komt het raakt altijd! Moest je zo nodig dat etiketje plakken? Joh je hebt zeker zelf geen zin in die verjaardag? Oh lekker makkelijk er een pilletje in te stoppen! Het zijn er zomaar een paar. Ze raken me wel steeds minder. Weggaan zal het nooit. De wereld is hard, keihard. Maar op mijn manier draag ik mijn steentje bij in het delen van mijn Liefde voor Autisme!

Het valt echt niet altijd mee, maar als je je erin verdiept kan het zeker ook heel mooi en bijzonder zijn. Maakt het mij als moeder ontzettend bewust van mijn eigen handelen. Het is een heel proces. Ik heb het geaccepteerd zoals het is. We kunnen er heel prima mee leven. Nog mooier zou het zijn als er meer mensen zo over gaan denken! 

Liefde voor Autisme, 100% puur, liefde kun je delen, met mijn blogs hoop ik daar mijn steentje aan bij te dragen❤️