De route, De wachtruimte, Rotterdam Erasmus mc, Sophia kinderziekenhuis vrijdag 18 oktober…’eventjes’ een controlebezoekje toch?
9:25 We vertrekken op tijd richting Rotterdam, in de auto is het relaxt. Justin zit lekker op zijn telefoon en ik geniet van de lekkere muziek op de radio. Op de weg is het druk, mega druk! Het is bijna herfstvakantie. We krijgen een omleiding, wegens afsluiting op de weg, prima Maps helpt mij!
We hebben de afspraak om 11:00 en keurig op tijd rijden we de parkeergarage in. 10:40 om precies te zijn, maar dan begint het… wat een drukte, file in de garage, toeterende mensen.. bah, iedereen lijkt gehaast.
Justin zit nog altijd rustig op zijn telefoon beetje youtube te kijken. We schuiven al zeker 10 minuten heen en weer in de garage en nu komt er bij mij ook tijdsdruk om de hoek kijken. Overal branden rode lampjes, parkeervakken vol. Op het bord staat ineens nog 45 plekken op groen, er moet plek zijn, we houden vol.
Na flink wat rondjes komen we ineens in een deel van de garage waar we nooit eerder kwamen, toch nog handig te weten deze hoek er ook is! Pfieuw, daar ergens tussen de stilstaande auto’s zie ik een plekje, maar hoe kom ik er?
Gewoon ff seintje geven en prop ‘m ertussen zoiets? Nah, is mijn ding niet helemaal, maar ja jeetje de tijd gaat drinken, 10:53 staat er op de klok.. Er is geen tijd meer om rustig een plekje af te wachten, dus wanneer ik ergens in de rij een auto in achteruit zie gaan, grijp ik mijn kans en druk hem er toch tussen. Sorry mensen in de rij, jullie stonden toch al te wachten om uit te rijden..
Gelijk doorlopen naar de poli is er niet bij, je moet eerst ‘ inchecken’ dus hup id kaart in de scanner, gegevens controleren en dagticket printen! Ja, je zou bijna denken dat dit voor de lol is..
11:05 lopen we de poli op, nou ja… we komen amper binnen. Het krioelt er van de kinderen die spelen, overal kinderen en baby’s, er wordt gespeeld, gelachen maar ook veel gejengeld en gehuild. Een echte overlading van prikkels. Bij de balie is het gek genoeg stil, niemand voor ons. Dus te laat als we zijn melden we ons.
Jullie komen voor de oogarts, vraagt de dame aan de balie vriendelijk.. Euh, sorry nee wij hebben een afspraak met de plastisch chirurg, althans daar gaan we vanuit en zo stond het in de uitnodiging. Begint al goed.. we moesten maar plaatsnemen en dan werden we wel geroepen.
Justin uitgelegd dat wellicht iemand die iets te vroeg was misschien wel op onze tijd is geholpen dus dat wij ietsje langer moeten wachten. Ok, mam, het is niet anders! Fijn jongen, goed voorbereid thuis, dus dit kunnen we handelen.
Maar dan, er gaat een half uur voorbij, we krijgen dorst, gelukkig doppers mee en ook iets te snoepen. Het half uur werd een uur en nog altijd niets vernomen van de aardige dame achter de balie. Justin wordt wat onrustig en krijgt last van de drukte in de wachtruimte. Ikzelf inmiddels ook niet meer helemaal relaxt. Dit duurt echt wel extreem lang zeg.
Na een heel uur wachten ga ik vragen of we wel op de lijst staan, want ik heb al zoveel mensen zien komen en gaan en wij zitten nog altijd te wachten. Even is niet erg, maar een uur is gewoon te lang.
Nou niks aan de hand, dossier ligt op de stapel, jullie zijn eerst volgende. Deuren gaan open en dicht, mensen komen en gaan.. na ruim anderhalf uur wachten zijn we dan ein-de-lijk aan de beurt! Direct excuses van de dokter. Wat hebben jullie lang moeten wachten… ja zeg dat roept Justin, langer gewacht dan in de auto gezeten. Sorry Justin, het is erg druk vandaag he. Maar hoe gaat het met jou vraagt de dokter.
Justin antwoord netjes overal op, het gaat beter met hem dan vorig jaar en alle bijzonderheden en veranderingen worden in de dossiers bijgewerkt. Justin verteld dat hij vaak hoofdpijn heeft, wanneer hij wakker wordt. Maar dat dit weer over gaat zodra hij zijn bril opzet.
Toch een klein beetje verdacht misschien? Gezien zijn schedel amper groeit de laatste 4 jaar, is hoofdpijn altijd wel een zorg. Vooral in de ochtend. Dokter meette 0,2 cm groei (toch wat betrekkelijk want hoe dik was zijn haar vorige keer op de te meten plekken?) Nu net naar de kapper geweest in ieder geval, dat gaan we standaard maar doen voor een bezoek aan de dokter), voor de zekerheid stelt ze toch voor een oogscan te laten maken.
Dat Justins schedel weer helemaal de oude wigvorm terugkrijgt lijkt geen probleem. Dokter zegt dat dat normaal is. Ook al lijkt het nu erger dan voor de operatie, het zou geen kwaad moeten kunnen.
De oct, daar is Justin inmiddels ervaringsdeskundige in, dus appeltje eitje voor hem om te doen. Gelukkig kan het direct. Normaal gesproken komen we pas over een jaar terug, maar de dokter stelt voor over een half jaar te komen of eerst een belafspraak te maken. Gezien de afstand en de impact van een ritje Rotterdam kies ik in overleg met Justin voor de belafspraak. We kunnen altijd besluiten toch te gaan bij twijfel.
De dokter maakt de afspraak voor de oct en dan nemen we afscheid van de dokter, nemen weer plaats in de wachtruimte…
Het is nog altijd erg druk, confronterend blijft het. Al die kindjes met hun aandoeningen, veelal zichtbare.. ik besef me dat ik een bofkont ben. Ons traject was en is pittig, maar het kan altijd intensiever…
Gelukkig komt aan dit wachten binnen 5 minuten een eind. We worden opgehaald, hele wandeling weer richting het Erasmus mc, op naar de poli oogheelkunde.
Oh zegt Justin maar dit is meer dan bekend terrein hoor! In dit kamertje ben ik al vaker geweest. Pfieuw, trots op jou jongen, wat doe je het weer goed. Ik weet dat dit voor een groot deel het gevolg is van een goede voorbereiding thuis. Maar ook leuk om te zien dat hij nu profijt heeft van zijn therapie sessies. Justin groeit en niet alleen in lengte!
De dame van de oct is superlief, relaxt en geeft Justin op de juiste momenten een compliment! Heerlijk, het kan dus wel. Je moet altijd een beetje mazzel hebben met de mensen die je treft. De oct is zo gedaan, fluitje van een cent! Als we de komende twee weken niets horen is het ok, dan mogen we afwachten tot de belafspraak volgend voorjaar… toch?
Nee, helaas… doordat Justin eerder een torenhoge oogdruk had +40, staan we ook nog onder strenge controle op deze poli oogheelkunde. Helaas kunnen ze niet alle afspraken bundelen. Zo zijn we dus maar 2 maanden verlost van een bezoek aan ‘rotjeknor.’ 20 december mogen we alweer op tournee! Is het mogen of moeten, een beetje van allebei geloof ik.
Ik ben dankbaar dat er zulke goede zorg mogelijk is, maar tegelijkertijd is het echt een hele onderneming, waarin voor Justin ook spanning opkomt, waar hij de avond ervoor slecht slaapt. Maar we gaan ervoor! Elke keer weer!
Met alle liefde voor mijn ventje stappen we AH to go in, kies uit waar je zin in hebt zeg ik tegen Justin! Echt mama? Ja doe maar, Justin loopt direct op zijn doel af, hij weet immers waar alles ligt na al die shopsessies hier, pakt een mega brownie én een chocolade croissant! Goede keus jongen! Dat straks alles onder zit in de auto, grrr.. ohnee, boeiend! Zo opgeruimd, kind geniet! Vergeet maar weer even lekker je zorgen jongen, het komt allemaal goed!
13:35, we rijden de garage uit! In mijn hoofd is het een rommeltje, ik had zo gehoopt op een hele cm groei erbij ofzo.. nou ja in ieder geval iets wat overduidelijk aangaf de schedel ontwikkelt volgens ‘ normaal’, maar helaas het is en blijft een klein koppie. Zolang het maar goed gaat van binnen kan ik dat loslaten. Dus afwachten.. het blijft een beetje spannend.
Ik merk dat het nu nog drukker is in de stad. Wat een chaos hier. Verschrikkelijk. Bijna botsing ook, bah. Justin zit weer lekker in zijn eigen bubbel, heerlijk jongen! Op zijn schoot kruimelt de chocola, dat poetsen we later wel weer.
Tegen 14:00 bereiken we eindelijk via omwegen de snelweg. Hehe, weg uit de chaos… begint het me toch te hagelen, niet normaal zo hard. Dit wordt een lange rit… Muziek wat harder, niet naast me kijken want het geknoei met chocola is een beetje uit de hand gelopen, ai straks krijgen we het niet meer uit zijn favoriete shirt… uitgelegd dat we dit maar niet meer moeten doen in de auto. Ok mam, een donut is ook lekker!
15:00, Thuis! Moe, gesloopt van het rijden, de indrukken en het beetje onbestemde gevoel van de twijfel of alles echt goed gaat in zijn bolletje! Vertrouwen daarin moet groeien! Maar het zit vast goed, let it go… let it go..
Zijn shirt is nog schoon, Justin is relaxt, ik ook! Dat werkt echt aanstekelijk! Nu: vakantie, genieten
