~Liefde voor Autisme❤️
Sporten en deelnemen aan leuke dingen in clubverband, dat is vanzelfsprekend toch met jonge kinderen? Nou dat is wat ik altijd dacht… helaas, het past simpelweg vaak niet. Hoe groot de wil soms is het toch te kunnen. In deze blog schrijf ik over onze belevenissen qua sport en clubjes! Leuk, maar soms ook echt niet. Een uitdaging, dat altijd!
Justin wilde met een klasgenootje mee op judo. Hartstikke leuk! Doen we. Pak gekocht na wat proeflesjes en gaan met die banaan. Justin kon moeilijk omgaan met de aanrakingen van anderen maar ja, geen idee waarom. Het kwartje viel nog niet bij ons. Toch hield hij vol. Best een hele tijd. Hij trots wij trots.. tot duidelijk werd, dit is hem niet. Het lijfelijke, Justin raakte geïrriteerd ervan. Laat me met rust en blijf van me af, tja dat is judo… dus ermee gestopt.
Mama mag ik ook op voetbal? Zijn autisme was ons nog niet helemaal duidelijk en het was nog voorafgaand aan de onderzoeken. Van een diagnose was ook nog geen sprake. Justin begon met een paar keer mee trainen op de woensdagmiddag. Dat leek echt een feestje dus al snel volgde de inschrijving.
De trainingen werden fanatieker en zo ook de ouders langs de lijn. Het waren nog maar trainingen, toch raakte Justin helemaal van de kaart van het commentaar vanaf de zijlijn. Het was ook wel heftig, ik stond ook aan die zijlijn. Maar zo fanatiek als veel moeders en vaders, nee dat was ik niet. Wat een geschreeuw, het leek soms niet meer op een spel maar om prestatie gericht handelen. Die bal moest in doel, kostte wat het kost soms.
Justin had geen overzicht, bij de eerste echte wedstrijd zag je hem verloren staan. Hij had geen idee. Nu moest ik ingrijpen. Hier moet ik hem voor beschermen. Kijk dat joch nou, die doet ook niets hoorde ik naast me.. het ging over mijn zoon… mijn kanjer. Het ging hem allemaal te snel. Justin vond het een uitdaging maar was volledig op. Emotioneel was hij uitgeput. Om verder leed te voorkomen zijn we per direct gestopt met voetbal.
Toen kwam Badminton. Leuk samen met zijn grote neef. Justin vond het superleuk. Niets lijfelijk en echt op jezelf sporten maar toch een klein beetje teamgeest! Het was een leuke tijd. Elke vrijdagmiddag… tot neef stopte… Justin wilde ook niet meer. Zij waren een van de weinigen die niet competitief speelden. Recreanten waren er nauwelijks. Het wedstrijd element kon Justin gestolen worden. Dus dat was badminton… jammer maar helaas.
Nu zit Justin op parcourstraining. Dit zijn uitgezette spellen en training op de toestellen in de sportschool. Dit in groepsverband, maar toch op jezelf! Het past goed bij Justin. We kwamen erbij via een klasgenoot van Justin. Justin vindt het spel moment het meest spannend.. het trainen voor jezelf vind hij het leukst! ‘De meester is er ook supertof mam!’
Heerlijk als het zo gaat. Want kopje zwemles moet nog komen 😉
Zwemles… het leukste of toch heet leed dat zwemles heet?
Zowel Justin als Elton hebben echt moeten vechten om hun diploma’s te halen. Justin heeft 30 maanden gedaan over zijn a en b diploma en toen was het voor ons ok. Elton zwom 2 jaar voor zijn a. We waren begonnen aan b, maar Elton is zo oververmoeid, op van school, loopt zoveel op zijn tenen dat we besloten te stoppen met zwemmen voor b. Hij kan zwemmen, punt!
Elton rijdt al bijna 1,5 jaar paard. Hij begon ooit door op de camping! De buurman vroeg of hij een keertje mee wilde naar de manege. Daar is de vonk overgeslagen, Elton is helemaal paardenfan. Hij reed een ruim jaar in een Staples met een vrijwilliger naast hem. Dat werd ineens saai en zodoende mocht hij door naar een zelfstandig rijdende groep. Dat gaat echt heel erg goed. Elton heeft al een rozet en beker gewonnen met een knoop in je zakdoek wedstrijd. Dat was echt een feestje! Wekelijks genieten we samen op de manege, hij van zijn rijden en ik van het zien stralen van hem op zijn pony! Wat een feest elke week.
Sinds kort kwam daar voor Elton iets leuks bij; Gitaarles! Na weken zoeken op internet vond ik eindelijk iets wat hopelijk zou passen. Een stichting, niet ver van hier, die zich bezig houdt onder andere met en voor kinderen zoals Elton. Wat een lieve mensen. Ze hebben een stichting opgezet, merkbaar vanuit hun hart. Een warm welkom voor Elton en gitaarles voor een prikkie gegeven door iemand met feeling voor kinderen met autisme. Stichting Happy kids/ Happy people in Baarn, jullie zijn toppers, ga zo door!
Zo kwam aan dit blog een positief eind, liefde voor autisme ❤️, altijd en overal!
